Ανέκαθεν η ευτυχία κυοφορήθηκε με βάση κυρίαρχα ιδεώδη και πρότυπα. Ανάλογα με τις επικρατούσες αντιλήψεις , διαφοροποιούταν και το περιεχόμενο της ευτυχίας. Αλλιώς ζούσαν το freedom του Bob Marley και αλλιώς το freedom to love του Lexter, δυο γενιές με 20 χρόνια διαφορά. Μάλιστα, στο γεγονός της ευτυχίας κανείς δεν αναζητούσε την ποσότητα παρά μόνο την ποιότητα. Μεριμνούσαν για την προσωπική τους ελευθερία, για το περιθώριο επιλογών, για τον απεγκλωβισμό τους από την βιοτική μέριμνα και για μια ζωή πέρα από συγκεντρωτικά πολιτεύματα στα οποία δεν είχαν δικαιώματα. Παλιά μεγαλεία μιας όμορφης lets rock εποχής παραμένουν τα παραπάνω, κλειδωμένα μάλιστα σ ένα χρονοντούλαπο που κανείς δεν μπορεί να μπει. Και το γεγονός της αδυναμίας εισόδου δεν οφείλεται στο ίδιο το άτομο αλλά στο "προοδευτικό σύστημα", που από το '80 και μετά προσπάθησε να ταράξει τα ελληνικά δεδομένα και σε μεγάλο βαθμό το πέτυχε. Ήταν αυτό το μιμητικό πρότυπο εξ Αμερικής που βάναυσα και τραμπουκικά επιχείρησε μια οριστική ρήξη με τα έως τότε εδραιωμένα πρότυπα.
Σήμερα η ευτυχία και συνάμα η ευημερία έγκειται στο στοιχείο της πλήρους απομόνωσης. Όλοι και ο καθένας μας ξεχωριστά –όταν το συμφέρει– ζητά τα ίδια πράματα. Μια άνετη ζωή μέσα σ ένα παλατάκι που στο υπόγειο του κρύβει ένα θηρίο με τέσσερις ρόδες.
Έννοιες όπως υλικοευδαιμονιστική αντίληψη, χρήμα, παθογένεια, διαφήμιση και καταναλωτισμόςκατακλύζουν τη ζωή μας. Το πρώτο χαρακτηριστικό από τα προαναφερθέντα, αλλοτριώνει το σύγχρονο άνθρωπο και τον απομακρύνει από τον εαυτό του, τον συνάνθρωπο του και τη φύση. Όλα γίνονται –νοητά– μέσω του χρήματος. Ωστόσο αυτή η υποδούλωση μας σ' ένα χαρτί, μας καθιστά μολυσμένους, μεμψίμοιρους στη ψυχή, δημιουργώντας την παθογένεια –δεύτερο στοιχείο. Ενώ η διαφήμιση δρα καταλυτικά, καταστρέφοντας την ιδιαιτερότητα μας και τροφοδοτεί μια σύγχρονη μορφή φασισμού, τον καταναλωτισμό, που στην σύγχρονη Ελλάδα ενισχύθηκε και από τα ξένα ετεροκατευθυνόμενα δολάρια χωρίς αύριο που μια μέρα έπαψαν να λάμπουν.
Το στοιχείο του καταναλωτισμού διεγείρει στον ανθρώπινο νου το αίσθημα άνεσης, τον τροφοδοτεί με προϊόντα υφαρπάζοντας του τη σκέψη, του δημιουργεί την παραίσθηση πως ζει αληθινά. Ο άνθρωπος εν τέλει γίνεται το μέσο. Υποδουλώνεται, γίνεται άπληστος και πλεονέκτης, χάνει τον έλεγχο του ενώ αγχώνεται νιώθοντας ένα σύμπλεγμα κατωτερότητας προς τους γύρω του. Aπομακρύνεται από το πνεύμα και στην ουσία η ψυχική, πνευματική και η ηθική του διάσταση χάνεται. Όταν φτάσει μάλιστα εκεί έχει χάσει κάθε ιδανικό, την οικογένεια που έπαψε να τον αναγνωρίζει, τη ζωή που κάποτε ονειρευόταν, αλλά τώρα πλαισιώνεται από τόκους, επιτόκια και ληξιπρόθεσμες οφειλές, το σκύλο του που τόσο αγάπησε κάποτε, αλλά τον παράτησε αβοήθητο σε κάποιο πάρκο γιατί γέρασε και έπαψε να προσθέτει στο image του. Και το χειρότερο είναι ότι ίσως συνετέλεσε να χαθούν ανθρώπινες ζωές, όταν καίγοντας την πλαγιά για να στήσει το παρεκκλήσι που έγινε σαν τις Βερσαλλίες ή το εργοστάσιο που έφτιαχνε αδόμητα όνειρα και ομόλογα κατέληξε να καίει μια ολόκληρη οροσειρά ή να μολύνει ψυχικά, άλλους ανθρώπους .
Αν όλα αυτά μοιάζουν οξύμωρα και τραχέα, γεγονότα που εξελίσσονται σ' ένα άλλο πλανήτη –και όχι στην χρεοκοπημένη Ελλάδα- ας μας μείνει μονάχα η άποψη του Latimen : ''Καλά να έχεις λεφτά να αγοράζεις, αλλά καλό είναι επίσης να ελέγχεις που και που και να σιγουρεύεσαι ότι δεν έχεις χάσει πράματα που τα χρήματα δεν μπορούν να αγοράσουν'' .